ζευκτός

και ζευτός, -ή, -ό (Α ζευκτός, -ή, -όν)

αυτός που μπορεί να ζευχθεί ή αυτός που έχει ζευχθεί («ζευκτοὶ βόες», Ιωάνν. Χρυσ.)

νεοελλ.

το ουδ. ως ουσ. το ζευκτό(ν) και ζευτό

(στις οικοδομές) ο τριγωνικός σκελετός τής στέγης που αποτελείται από συναρμογή ξύλων ή από μέταλλο

μσν.

το ουδ. ως ουσ. τo ζευκτόν

ο ζυγός

αρχ.

1. συνδεδεμένος κατά ζεύγη (α. «ζευκτοὶ κάλαμοι», Πλάτ.

β. για το πεντάμετρο: «στίχος ζευκτῷ ποδί», Ανθ. Παλ.)

2. ο συνδεδεμένος («πορθμὸς γεφύρᾳ ζευκτός», Στράβ.)

3. το ουδ. ως ουσ. τo ζευκτόν

η συρόμενη άμαξα.

[ΕΤΥΜΟΛ. ζευκ-τός < *ζευγ-τός < ζεύγνυμι

πρβλ. αρχ. ινδ. yukta-].